Przeszłość i teraźniejszość
Tradycją stało się, że na corocznym Bialskim Festiwalu Sękaczy nasze mieszkanki zostają nagrodzone w tym konkursie.
21 września w Sławatyczach na XI Bialskim Festiwalu Sękaczy organizowanym przez Starostwo Powiatowe w Białej Podlaskiej trzecie miejsce zajęły Agnieszka oraz Eugenia Stanilewicz a wyróżnienie otrzymali Anna Niedźwiedź wraz mężem Krzysztofem. Gratulacje.
Fot. Radio BiPeR
21 września 2025 roku na zebraniu sołeckim mieszkańcy dokonali podziału funduszu sołeckiego na 2026 rok. Przeznaczono następujące kwoty:
20 tyś. zł dokumentacja na drogę w kierunku Pana Kukawskiego
8,5 tyś. remont kuchni w świetlicy
3 tyś zł OSP Studzianka
8,1 tyś. remont dróg
Druhowie z Ochotniczej Straży Pożarnej w Studziance pod komendą Konrada Bojarczuka dwukrotnie w tym roku przeprowadzili prace porządkowe na tatarskim cmentarzu w Studziance. Pierwsze działania odbyły się w czerwcu br.
Zostały one powtórzone na początku września . Strażacy po raz kolejny szybko i sprawnie skosili trawę na mizarze. Uprzątnęli śmieci i gałęzie. Wyrwali samosiejki i pościnali krzewy oraz chaszcze.
Druhowie zerwali zieleń narastającej wokół nagrobków; oczyścili ogrodzenie z trawy i porostów oraz uporządkowali terenu wokół mizaru.
To już czwarty rok z rzędu członkowie OSP Studzianka zadbali o muzułmańską nekropolię. Dziękujemy serdecznie.
Po ukończeniu prac nekropolia prezentuje się bardzo pięknie. Dziękujemy za akcje
Na cmentarzu tatarskim w Studziance pochowani są głównie wojskowi rotmistrzowie, majorowie, pułkownicy i tatarski generał Józef Bielak czyli żołnierze I RP. Cmentarz jest największym w naszym kraju miejscem spoczynku tatarskich żołnierzy. Tatarzy byli osadzani od czasów Jana III Sobieskiego. Posiadali ziemię w Studziance i okolicach . To tutaj w Studziance stał meczet do 1915 roku. Na cmentarzu odczytano dotychczas podczas 300 nagrobków. Jest to jeden z sześciu tego typu obiektów w Polsce. Obiektem opiekuje się od lat Stowarzyszenie Rozwoju Miejscowości Studzianka z ramienia Muzułmańskiego Związku Religijnego.
Obecnie zabytek stał się obiektem szerokiego zainteresowania z racji ubiegania się o Pomnik Historii jako najwyższej krajowej formu zabezpieczenia i ochrony konserwatorskiej. Jednocześnie zabytek pretenduje o wpis na światową listę UNESCO. Procedura trwająca kilka lat rozpoczęła się dwa miesiące temu spotkaniem środowiska konserwatorów, naukowców i przedstawicieli Związku Tatarów RP oraz Muzułmańskiego Związku Religijnego.
Wspólnie z dr. Szymonem Lenarczykiem prezes fundacji przygotowuje obecnie ortomapę dla tego terenu, aby nie tylko oznaczyć poszczególne nagrobki, ale też przygotować dokumentację do wpisu cmentarza w Studziance na listę Pomników Historii. Do wpisu pretenduje równocześnie cmentarz tatarski w Zastawku (Lebiedziewie).
Dzisiaj mija 256 lat od bitwy konfederatów barskich z wojskami rosyjskimi jaka miała miejsce w pobliżu naszej rzeki Zielawy pod Łomazami przed Studzianką. Wydarzenia rozegrały się 15 września 1769 roku na granicy Studzianki, Łomaz i Szymanowa na tzw. Głuchu. W starciu zginął płk Franciszek Ksawery Pułaski, brat Kazimierza. Warto podkreślić, że walczył tutaj sam Kazimierz Pułaski a po przeciwnej stronie walczył słynny dowódca Aleksander Suworow. Jeszcze po II wojnie światowej, w pobliżu rzeki Zielawy, istniało „stare cmentarzysko”, które według podania miało być śladem jakiejś dawnej, wielkiej bitwy. Bitwa na Głuchu wymieniona została nawet w „Zemście” A. Fredry w akcie IV scenie 1. Cześnik Raprusiewicz dobywając szablę mówi: He, he, he! Pani barska! Pod Słonimiem, Podhajcami, Berdyczowem, Łomazami dobrze mi się wysłużyła.
Na pamiątkę tej batalii w 2023 roku z inicjatywy Macieja Jarockiego, pomocy Mirosława Panasiuka, państwa Bańkowskich i wsparciu samorządu gminy Łomazy odsłonięty został pamiątkowy kamień.
14 września 2025 roku pamięć i salwę honorową oddali na Głuchu członkowie Grupy Rekonstrukcyjnej Historycznej „Niepodległa” z Romualdem Moszkowskim na czele.
Wracając do przebiegu bitwa to kwartalnik „Echo Studzianki” z 2012 roku nr 13-14 podaje, że rankiem (15 września 1769r.) konfederaci znienacka zostali zaatakowani przez Rosjan. Po nadejściu od wschodu oddziału Castelliego, sytuacja Pułaskich stała się tragiczna. Kazimierz na czele kilku najdzielniejszych chorągwi zdołał jeszcze stawić zacięty opór. W tym czasie część konfederatów zdołała wydostać się z okrążenia. Następnie Pułascy wycofali się w kierunku Łomaz, cały czas ścigani przez Rosjan (za ujęcie Pułaskich „żywcem” Suworow wyznaczył wysoką nagrodę). Na polach między Łomazami, Studzianką i Lubenką doszło do bitwy. W pewnym momencie Kazimierz Pułaski i część jego oddziału została otoczona. Z tej tragicznej sytuacji wybawił go brat, który przybył z odsieczą. Sytuacja uległa zmianie i Rosjanie musieli się wycofać. Atak kolumny płk. Rönne został odparty. Po krótkim czasie od strony Łomaz pojawili się rosyjscy karabinierzy dowodzeni przez Castellego. Pułascy szukając ocalenia, brawurowo zaatakowali Rosjan. Franciszek dopadł wówczas Castellego, ten jednak strzelił wcześniej do niego z pistoletu z bliskiej odległości. Na miejsce bitwy nadciągnęły kolejne oddziały wojsk Suworowa. Ranny w ramię Kazimierz, z resztkami rozbitych oddziałów próbował przebić się przez okrążenie. W tym czasie zaczął padać deszcz, który ułatwił mu odwrót, zacierając jednocześnie ślady. W ten sposób K. Pułaski ocalał. Według różnych źródeł sam przebieg bitwy różni się znacząco. Niektóre podają na przykład, że ocalało jedynie kilkunastu konfederatów z Kazimierzem Pułaskim na czele. Do tego znaleźć można wzmianki, jakoby F. Pułaski poległ pod Włodawą i pochowany został we wspólnej mogile konfederatów koło kościoła paulinów we Włodawie (Sławomir Hordejuk, Echo Studzianki nr 13-14 z 24.12.2012r. s. 5).
Tekst: Łukasz Węda
Turniej łuczniczy
14 września 2025 roku dzieci i młodzież z terenu gminy Łomazy rywalizowały w strzelaniu z łuku przy świetlicy w Studziance. Spotkanie było podsumowaniem nabytych umiejętności podczas wakacyjnej przygody z łukiem organizowanej przez Stowarzyszenie Rozwoju Miejscowości Studzianka.
Zanim Uczestnicy przystąpili do rywalizacji wzięli udział w treningu. Ćwiczenia utrudniał padający deszcz. Jednak mimo przelotnych opadów turniej wprawdzie na raty ale udało się dokończyć. Najwytrwalszych aura jednak nie wystraszyła. Zawodnicy strzelali z dwóch pozycji stojąc i z kolana do słomianej maty.
W kategorii dziewcząt wygrała Marysia Mirońska.
Drugie miejsce zajęła Aleksandra Niczyporuk, a trzecie Gabriela Węda.
Pasjonujący przebieg miała rywalizacja w kategorii chłopców. Tutaj lider zmieniał się po każdej z rund. Ostatecznie najlepszy okazał się Rafał Żelisko.
Drugie miejsce zajął Michał Kuźmicki.
Na trzeciej lokacie uplasował się Antoni Miroński, a na czwartej Miłosz Zając.
Działanie realizowane w ramach programu „Wakacyjna AktywAkcja” ze środków Fundacji Polskiego Funduszu Rozwoju.
Tekst: Łukasz Węda
Fot. Monika Niczyporuk i Łukasz Węda
Fot. Monika Niczyporuk i Łukasz Węda
8 września 2025 roku w wieku 82 lat odeszła z naszej społeczności Pani Wanda Panasiuk z domu Wilbik. Różaniec w intencji Zmarłej odbył się 10 września 2025 roku o godzinie 18:00 w kaplicy Domu Pogrzebowego „Hades” w Łomazach. Pogrzeb miał miejsce 11 września 2025 roku w kościele w Łomazach o godzinie 13:00 odmówiony został różaniec a o 14:00 była sprawowana msza święta. Zmarła spoczęła na cmentarzu parafialnym w Łomazach. Niech spoczywa w pokoju.
Wanda Panasiuk urodziła się jako córka Ewarysta Wilbika i Władysławy Krasy 4 grudnia 1942 roku w Studziance. Jej ojciec Ewaryst Wilbik był synem Stanisława i Heleny Mikołajczyk (Mikołajczak) urodzonym 6 marca 1917 roku w Studziance. Mama jej zaś Władysława z domu Krasa córka Aleksandra i Zofii Kunki pochodziła z Woli Dubowskiej, a przyszła na świat 10 maja 1918 roku.
Jej babcia Helena wyszła za Stanisława Wilbika 16 lutego 1909 roku.
Stanisław Wilbik to syn Adama i Jadwigi z Krzymowskich urodzony w Studziance 1 października 1882 roku.
Adam Wilbik ślub wziął w 1880 roku w parafii świętej Anny w Białej Podlaskiej. Urodził się 24 grudnia 1840 roku w Olszynie koło Pratulina z ojca Mikołaja strażnika lasów radziwiłłowskich.
Mikołaj Telenty Piotr Wilbik był zaś dzieckiem Bonawentury i Anieli Gutowskiej urodzonym 14 września 1813 roku w Studziance pod numerem 8. Z kolei rodzicami Bonawentury urodzonego w 1770 roku w Sworach byli Jan i Marianna z Krzymowskich. Bonawentura Wilbik zmarł 19 marca 1832 roku,
Ciekawostką jest niewątpliwie fakt, że Mikołaj Wilbik jest wspólnym przodkiem łączącym rodzinę zmarłej Wandy z rodziną Wilbików mieszkającą obecnie w Studziance. Jak to wygląda w skrócie?
Otóż Mikołaj Wilbik w wieku 19 lat ożenił się 19 czerwca 1832 roku z szesnastoletnią wówczas Anną z Tymińskich córką Wojciecha i Marianny z Jemiołowskich zamieszkałą w Łomazach. Jeden z synów Mikołaja -Józef w 1869 roku zawarł związek małżeński z Antoniną Stefańską i z tego małżeństwa miał syna Piotra. Tenże Piotr w 1898 roku powiedział sakramentalne TAK dla Aleksandry Szmurło. Z ich związku narodził się Nikodem Ewaryst Wilbik 15 stycznia 1909 roku (zmarł 22 lutego 1992 w Białej Podlaskiej). Dalej jednym z synów Nikodema i Bolesławy Golczewskiej był Władysław Wilbik.
Oprac. Łukasz Węda na podstawie akt hipotecznych, metrykalnych, meldunkowych i rejestrów.
Kopie dokumentów w posiadaniu Autora.
Wójt Gminy Łomazy i Sołtys Sołectwa Studzianka zapraszają mieszkańców na zebranie soleckie, które odbędzie się 21 września (niedziela) 2025 roku o godzinie 18:00 w miejscowej świetlicy.
Celem spotkanie będzie omówienie potrzeb mieszkańców i rozdysponowania środków w ramach funduszu sołeckiego na 2026 rok. Zachęcamy wszystkich mieszkańców do aktywnego udziału w zebraniach oraz zgłaszania propozycji działań, które przyczynią się do rozwoju naszych miejscowości i poprawy jakości życia lokalnej społeczności.